TGIF – HET ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN

22 Aug 2014

TGIF. Je kent het wel. Op mijn Facebook- en Twitterpagina zie ik dat op vrijdagen vaak langskomen. Thank God It’s Friday. Mensen die blij een feest vieren dat ze weer een werkweek overleefd hebben of blij zijn dat ze weer tijd krijgen om op te laden zodat ze vervolgens met frisse moed maandag weer aan hun leuke werk kunnen beginnen.

Sinds ik in de media werk, vraag ik me heel vaak af wat weekend is. En wanneer dat dan valt! Wanneer begint het? En als ik het heb, hoe vul ik dat dan in?

De algemene betekenis vertelt me: Twee aaneengesloten dagen die vallen tussen de laatste en eerste werkdag van de week.

Er zijn drie groepen mensen mijns inziens.

Voor de ene is het de bedoeling om lang uit te kunnen slapen, de algemene boodschappen te doen, op zaterdag met alle ramen en balkon –of tuindeuren open het huis te boenen, om ’s avonds een kaartje te leggen met buurtgenoten of vrienden, om dan op zondagochtend 10.00 langs het veld te staan om hysterisch je kind vooruit te schreeuwen naar het eerste doelpunt uit zijn carrière in het jeugdteam van FC Raamsdonksveer E4, onder het motto: je weet maar nooit of er een scout is!…. Daarna opgefrist en na een middagdutje eventueel snel een doktersbezoekje aan je ouders brengen om dan met bord op schoot Studio Sport te kijken inclusief het vervolgprogramma Boer Zoekt Vrouw dat per ongeluk (wekelijks bij meer dan 4 miljoen huishoudens) bleef aanstaan.

Voor de ander is het vrijdag thuiskomen rond 18.00, snel de superquick-sushi-service bellen, dan de badkamer in om alle harige onvolkomenheden te verwijderen, een whats-app-groep aanmaken met de tekst: ‘Where’s the Party!’, online de nieuwste hotspots en trends nog even checken, buienradar raadplegen zodat er maatregelen getroffen kunnen worden om het haar zolang mogelijk in model te houden en dan los! 48uur lang. Geen rem, geen houden aan! Laveloos en kapot gedanst je bed pas in op het moment dat het echt niet anders meer kan. Terwijl je vrienden, die op maandagochtend vrij zijn, nog even die laatste afterparty meepikken, trek jij de verstandige conclusie om samen met een paar Ibuprofennetjes je naar drank -en rook ruikende kleding om te ruilen voor een boxershort of pyjama en je slaapkussen aan te laten voelen als je enige redding op een goede voorbereiding voor de nieuwe werkweek. En elke maandagochtend op je werk Twitter je de tekst: ‘Nog maar 4,5 dag’.

Bij de derde variant gaat het als volgt:

Vrijdagmiddag 17.30: ‘Schat, ik weet het. Ik had beloofd op tijd thuis te zijn voor het etentje bij je moeder, maar ik kan niet weg, voordat die acteurs en figuranten geboekt zijn. Daarnaast verwacht morgen de zendermanager een aanpassing op de format-bible. Morgen maak ik het echt goed! Beloofd!” Als je dan thuiskomt om 23.00 en je partner op de bank in slaap is gevallen tijdens de 21^e voorronde van The Voice of Holland of de zoveelste Masterchef-marathon eet je nog snel een bak muesli en ben je blij dat het nog lukt om niet al half-slapend tijdens het tandenpoetsen voorover in de wastafel te vallen alvorens je je schoon gewassen en gestreken bed in duikt. Zaterdagochtend als je wakker wordt, ruik je de verse koffie, de versgeperste jus en de warme broodjes die net uit de oven komen. ‘GOEDEMORGEN!!!” Ok! Je hebt niet echt last van een ochtendhumeur, maar het is ook niet nodig om elke zaterdagochtend op te hoeven staan in de energie van de opening van een Lady Gaga-concert! Pfff. Je brabbelt wat aan de ontbijttafel voordat je wederom je excuses maakt voor de wederom komende eenzame dag omdat er gestreetcast moet worden voor een nieuwe commercial voor een electronica-concern. Hoort erbij! Dat je pas om 11.00 hoeft te beginnen, heet eigenlijk al weekend. Als dan je nog kinderloze vrienden zaterdagavond het Weerwolvenspel doen,  je je moeder als vervanger stuurt, omdat je niet op tijd klaar bent met werken en je zelfs op zondag vergeet om de uitslagen van het voetbal te teleteksten en eigenlijk Boer Zoekt Vrouw alleen maar kent door de kijkcijfers bij de SKO, weet je het zeker:

Ik stem bij de volgende verkiezingen op de partij die weekenden verplicht stelt.

Er is een reden dat ik me er niet over uitlaat bij welke categorie ik hoor (of stiekem wil horen)! Overdrijven is trouwens wel mijn vak en ook mijn religie overigens.

PS: Ik kan niet aansprakelijk worden gesteld voor enige op waarheid beruste overeenkomsten met uw eigen leefomstandigheden die wellicht pijnlijk confronterend kunnen zijn met overpeinzingen en levensveranderende beslissingen tot gevolg.

ALS ROTTE APPELS

Arnan Sportcolumns

20 juli 2014

Premier Mark Rutte ging samen met Barack Obama, VN baas Ban Ki-Moon en leiders van andere Wereldlanden, die misdadiger van Rusland uitgezonderd, een hapje eten. Heerlijke kreeftensoep, hoogstaande hors-d’oeuvres en tiramisu na. Een colaatje erbij. Ze hadden veel te bespreken. Wereldproblematiek. Je kent het wel. Beetje Syrië, beetje Gaza, beetje Indiaase verkrachtingszaken, af en toe een orkaantje of een FIFA-omkoopschandaal. The usual. Ze waren het nooit echt eens, maar dat hoefde ook niet. Als ze het maar ‘bespreekbaar’ maakten.

Het was een heerlijke avond. Cameron maakte nog een grapje over belangrijke handelsbetrekkingen. ‘Ken je die man die De Krim heet?’ De rest antwoordde: ‘Nog nooit van gehoord!’ Ze lagen in een deuk. Na afloop had Rutte nog een cadeautje voor iedereen. Hij had bij de supermarkt op de hoek voor iedereen een zak overheerlijke appels gekocht. Ze dronken nog koffie en gingen ieder hun eigen kant op…

View original post 374 more words

ALS ROTTE APPELS

20 juli 2014

Premier Mark Rutte ging samen met Barack Obama, VN baas Ban Ki-Moon en leiders van andere Wereldlanden, die misdadiger van Rusland uitgezonderd, een hapje eten. Heerlijke kreeftensoep, hoogstaande hors-d’oeuvres en tiramisu na. Een colaatje erbij. Ze hadden veel te bespreken. Wereldproblematiek. Je kent het wel. Beetje Syrië, beetje Gaza, beetje Indiaase verkrachtingszaken, af en toe een orkaantje of een FIFA-omkoopschandaal. The usual. Ze waren het nooit echt eens, maar dat hoefde ook niet. Als ze het maar ‘bespreekbaar’ maakten.

Het was een heerlijke avond. Cameron maakte nog een grapje over belangrijke handelsbetrekkingen. ‘Ken je die man die De Krim heet?’ De rest antwoordde: ‘Nog nooit van gehoord!’ Ze lagen in een deuk. Na afloop had Rutte nog een cadeautje voor iedereen. Hij had bij de supermarkt op de hoek voor iedereen een zak overheerlijke appels gekocht. Ze dronken nog koffie en gingen ieder hun eigen kant op. Appels in de tas.

Onderweg naar huis bedacht Mark zich dat hij toch nog even langs Poetin moest. Wat zou Vladi denken als hij zou horen dat hij geen appels had gekregen en de rest wel? Ze hadden een ‘intens’ gesprek. Hij gaf Poetin zakken vol appels. Echte mengelmoes van afkomst. Toen ze hartstochtelijk afscheid namen en onze premier wegliep, dacht hij nog even: ‘Zo dat gas wordt weer wat goedkoper. Heb ik maar weer mooi gefixt’.

De volgende dag maakte Poetin met al zijn personeelsleden een wandeltocht. Vergelijkbaar met de derde etappe van de Nijmeegse Vierdaagse. Stukje over grenzen heen. Poetin gaf iedereen een appel voor tijdens de tocht. Wat moesten ze nou met Hollandse appels? Van Mark wie? Sommigen namen nog wel een hap, voordat ze het weggooiden, anderen gooiden volledige appels in het weiland. Omdat het er een paar honderd waren, lagen ze verspreid langs de wandelroute. Het was officieel natuurgebied en andermans eigendom, dus niet de bedoeling om vuilnis te storten. Die Russen interesseerden zich daar niet voor. Het was ongeveer 35 graden. Bloedheet.

‘Ping, ping’. Mark kreeg een appje. Een link naar een filmpje, waarbij er beelden waren van de Russische wandeltocht. Hij zag wat er gebeurde. Hij was furieus. Ondankbare eikels. Al die appels liggen te rotten in dat veld. Niemand die het opruimt. Af en toe een verdwaalde, lokale vogelsoort die een appel meeneemt. Hij belde Obama, Merkel, Abbott, Ki-Moon, Cameron, Razak en nog een paar. Ze spraken er schande van. Ondankbaar. Het is echt walgelijk en respectloos. ‘laten we nog wel even bij elkaar komen en vergaderen of we actie gaan ondernemen en zo ja, hoe?’ ‘kan je morgen?’ ‘Nee, doe maar overmorgen. Die appels zijn nu toch al rot.’ ‘En daarbij: We moeten wel een beetje aan de handel denken’.

Premier Rutte doet zijn best. Ik weet het. Het is niet zo simpel als dat het lijkt.

Ik wens alle nabestaanden van de slachtoffers van vlucht MH17 heel veel kracht toe bij het verwerken van het verlies. Ik hoop met heel mijn hart dat alle stoffelijke overschotten het respect alsnog zullen ontvangen, dat ze naar het land van herkomst kunnen worden vervoerd om hun laatste rustplaats te krijgen, daar waar ze horen. Bij hun geliefden.

ORANJE AAN HET HAKENKRUIS

13 juli 2014

Eensgezindheid. Oranjegevoel. Saamhorig zijn. Dat waren de zaken die overheersten de laatste weken. Nog nooit keken er zoveel mensen naar een Tv-uitzending. 12,5 miljoen Nederlanders van 6+ zagen Oranje uit het toernooi vliegen tegen Argentinië. De weken ervoor kleurden we eensgezind. Het elftal van Louis van Gaal zorgde voor trots en waardering. Diezelfde Tv-dag zorgde Lars Boom voor een euforisch momentje voor alle sportliefhebbers door na negen magere jaren weer een etappe te winnen in de Tour. Ik was trots. Trots om een Nederlander te zijn. Even, op zulke momenten, was de buitenwereld niet belangrijk. Even je kop in het zand mogen steken voor de ellende om je heen, om te kunnen genieten van eigen trots. Maar gisteren lukte me dat niet.

Op de dag dat de Tour de France eindelijk de bergen tegen kwam en het Nederlands elftal, ondanks het missen van de finale, ons met een goed gevoel achterliet door derde te worden op dit WK, werden we in ons land onderworpen aan herleefde tijden. Er was eens een burgemeester. Zijn naam is Jozias van Aartsen. Den-Haag is zijn stad. De regeringsstad van het oranje land. De man is een schijterd. Een bange schijterd. Zo’n Spaanse verdediger die Robben niet durft neer te halen in het strafschopgebied. Zo’n Algerijnse scheidsrechter die het gastland geen rood durft te geven in de tweede minuut. Zo een ex-TVM’er die nog steeds beweert nooit doping te hebben gepakt. Hij stond als aan het kruis genageld.

Daar stonden ze dan. De demonstranten van het Nederlands Palestijns Comité. Ze zouden wel even aandacht vragen voor de problemen in de Gaza en hun anti-Israël-stem laten horen. Dat mocht ook. En dat kan ook. En dat is het goede van wonen in een vrij land. Dat land dat bijna zeventig jaar geleden bevrijd is van Duitse onderdrukkers. Dat land dat honderdduizenden doden heeft moeten verwerken om daarna weer te kunnen bouwen aan die liberale eenheid. Dat land dat de grenzen heeft opengezet om buitenlanders binnen te laten om een bestaan op te bouwen. En gelukkig maar. Ik ben een voorstander. Gisteren waren een aantal dat even vergeten. En ik zeg met name, een aantal. Dat aantal dat waarschijnlijk keihard mee roept dat Zwarte Piet racisme is. Dat aantal dat zich niet bekommert om de geschiedenis van het land waarin ze wonen. Ze vonden het nodig om dat vrije land waar ze wonen en welkom zijn, te beledigen, te provoceren en te helpen herinneren aan de pijnlijkste periodes uit het bestaan. En die bange schijterd deed niks. De politie deed niks. Natuurlijk, ze werden vriendelijk verzocht het niet te doen en de borden weg te halen. Alsof je een kind op fluistertoon met een glimlach verzoekt om dat laatste snoepje niet te nemen, maar er bij vermeld dat als ze het wel doen, het ook prima is.

Ik vind het echt prima dat je aandacht vraagt voor het leed in het Midden-Oosten en ik laat mijn persoonlijke mening over die situatie achterwege. Maar we leven hier in vrede. En dat mag je nooit vergeten. Nooit, maar dan ook nooit, mag je als inwoner van Nederland en ook als zodanig beschouwd, ons land vergelijken met de gruweldaden van Hitler en zijn troepen. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Zo ook wij, maar dat kruisje heeft geen haken.

Het oranje van ons allemaal werd gisteren in Den Haag genageld aan het hakenkruis. Door een aantal. En die bange schijterd deed niks.

AAN HET EIND WINNEN DE DUITSERS

11 juli 2014.

Het kon niet op. Vanaf midden jaren ’90 herleefde de Duitse wielersport.

Het waren tropenjaren voor onze oosterburen. Erik Zabel won zijn etappes en kreeg een record aantal jaren de groene trui om zijn schouders en vanaf 1996 was daar Der Jan. Het grootste Duitse talent ooit, die wel even de Tour decennialang zou gaan domineren. Duitsland was wielergek. Miljoenen stonden er langs de kant in eigen land, de kranten schreven pagina’s vol en er werd steeds meer geld gepompt in de sport zelf. Helaas had Jan Ullrich de makke dat er een Amerikaan was die kanker overwonnen had. Lance was degene die de beoogde successen van Ulrich overnam. Steeds werd hij tweede. Maar… aan het eind winnen toch altijd de Duitsers.

De trein van een Duitser. De combinatie ‘trein’ en ‘Duitsers’ heeft niet echt een positieve bijsmaak in Nederland. In dit geval, rijden er ook heel veel Nederlanders in die trein, enigszins gedwongen, mee, om uiteindelijk de Duitsers te laten overwinnen. Ze worden er alleen nu goed voor betaald. Hoop ik. Ik heb het natuurlijk over Kittel en co. Maar dan… hapert de trein. Ze vinden elkaar niet. Kittel ligt achter, haakt niet aan. Wordt het dan tijd voor de Nederlanders? Mogen ze gaan? Maken ze zichzelf vrij? Als het Kittel niet is, wordt het dan ons moment? Of misschien voor een Belg? Of Spanjaard? Natuurlijk niet… Want aan het eind winnen toch altijd de Duitsers.

Vanaf 2012 is de Tour niet meer live te zien op de Duitse tv. Alle dopingperikelen, bekentenissen van grote helden en het continue gedraai en gelieg over de EPO-tijd, zorgden ervoor dat het grote Duitsland geen ‘onzin’ meer wilde uitzenden. Ik heb de afgelopen jaren wel eens gedacht: Wat nou als de NOS, net als de ARD en ZDF, ook stopt met het live uitzenden van wielerwedstrijden? Zou dat Nederlandse wielrenners motiveren om nog harder te trainen om te bewijzen dat de sport leeft? Het zou kunnen. Zou het heel erg zijn om ‘de Mart’ niet meer dagelijks op je scherm te hoeven zien? Nee, dat zeker niet. En wat heeft het de Duitse wielervolger opgeleverd dat ze nu moeten schakelen naar zenders van andere landen? Ik ben een fanaat en dus blij dat wij alles kunnen blijven volgen op eigen netten, Maar hey… aan het eind winnen altijd de Duitsers.

Het jaar, dat het kon. De ultieme wraak. Alle pijn van 1974 vergeten. Die eeuwige rivaal verslaan in de finale. Eerst die Spanjaarden, dan het penalty-syndroom, vervolgens de Argentijnen en dan het laatste oud zeer in de finale van ons af gooien. Het had zo mooi kunnen zijn. Het ging de goeie kant op. Maar aan het eind winnen toch altijd de Duitsers.

Als je Wikipedia raadpleegt wat de eindstanden zijn van de Tour de France 1999-2005 zie je streepjes door de naam van Lance staan. Uit de uitslag geschrapt. Ullrich, ondanks ook zijn bekentenissen, staat er nog wel en zijn naam is goed te lezen. Dus eigenlijk….

Giant was Kittel kwijt. Geen Duitse trein. Geen overwinning in Reims. Wie dan? Het kon die andere Duitser, Greipel, niet worden. Die was al dagen nergens te vinden in de uitslag. En toch…

Sinds dat de ZDF en ARD gestopt zijn met uitzenden, winnen de Duitsers meer etappes dan ooit. Greipel, Voigt, Kittel, Martin (en Degelkolb komt nog). Misschien dan toch.. NOS?

Helaas. Onze wraakacties zijn bruut verstoord door de Argentijnen. Het WK zit erop (ok, die belachelijke troostfinale nog dan) en straks mogen we toekijken hoe de Duitsers wereldkampioen worden in het jaar van Robben. Weer niet…

Er is één ding waar wij altijd op voor zullen lopen en waar de Duitsers nooit van ons in zullen winnen. In de tuinbouw en in natuur. Als de regen toeslaat, de wind hard is en de stenen glad zijn, hebben wij onze dijken, Deltawerken en sinds afgelopen woensdag… onze Boom. En oh wat ben ik daar trots op!!

MIJN BEKENTENIS 1998

Arnan Sportcolumns

29 juli 2013

Na afgelopen week de onthullingen gelezen te hebben van de Franse Senaatscommissie over de Tour van 1998 wordt het tijd om mijn eigen onthulling te doen. Vijftien jaar lang draag ik al een geheim met me mee. Maar na lang wikken en wegen, is het zover. Ik kan de druk van buitenaf niet meer aan.

Het is 28 Juli 1998.

De Tour de France. 16^e etappe. Een paar dagen eerder al waren de ploegleider, verzorger en ploegarts van TVM opgepakt op verdenking van collectief dopinggebruik. De gehele Festina-equipe was al uit de Tour gezet wegens dopingverdenking, maar de ronde ging verder. Strijd en spanning. ’s Morgens was de start van de etappe in Vizille. De dag ervoor had Marco Pantani de Tour naar zich toegetrokken door in noodweer op les Deux Alpes Jan Ullrich op grote achterstand te zetten. De befaamde hongerklop werd de Duitser fataal…

View original post 522 more words

GIANT IS POPMUZIEK

8 juli 2014

‘Toen Kittel nog een kitten was, was hij aardig om te zien. Nu fietst hij alle dagen, wint alles bovendien’.

Ik ben er van overtuigd dat je het bovenste zinnetje stiekem neuriënd gelezen hebt. Ik hoor het graag, als het niet zo is. Het is namelijk zo, dat zelfs ik, toen ik het opschreef, steevast, een melodietje hoorde in mijn hoofd. En als je het terugleest, is het helemaal onmogelijk om niet even terug te grijpen naar je kindertijd.

Eigenlijk als je het over Marcel Kittel hebt en je wil daar muziek aan verbinden, dan hoor je alles behalve kinderliedjes, of het moet zijn omdat hij nog bij zijn ouders woonde tot zijn 26^e. Sinds de documentaire ‘Nieuwe Helden’, een prachtig document overigens, hoort elke wielerliefhebber natuurlijk: ‘Du hast die haare schön’. Het Duitse overwinningslied van de Argos-Shimano ploeg na de overwinning van Marcel op de Champs Elysées vorig jaar. Maar Kittel is meer dan Duitse schlager. Kittel is rock. Hij is pop, funk, soul en blues. Hij is een combinatie van muziekstijlen. Een muziekstijl die wellicht nog niet bestaat. Kittel is, mede na de fantastische ritoverwinning in Londen gisteren, aan het uitgroeien tot een fenomeen. Een fenomeen waar we hopelijk nog jaren wat van horen en die een magneet zou kunnen zijn voor de sport. Talentvol, knappe kop, goedgebekt, charmant, gevaarlijk. Leuk voor de fanaten, de kenners en de meekijkers.

Maar niets belangrijker dan zijn team. De mensen er omheen. Wat die doen, is minstens zo fantastisch. Een hoofdrolspeler kas pas schitteren als zijn medespelers en ensemble hem ondersteunen. Een team is zo sterk als zijn zwakste schakel. Kleine rollen bestaan niet, alleen kleine acteurs.

Denk Giant-Shimano als populaire muziekformatie:

Kittel als frontman, Veelers als de solo-gitarist die het laatste akkoord speelt vlak voor de uithaal van Kittel, drummer Timmer die gedurende het nummer het ritme bepaalt, Koen de Kort op basgitaar als coole kikker en Curvers en Devenijs die elkaar afwisselen op toetsen. Dumoulin en Degenkolb zijn de backings die bij afwezigheid van Kittel, op de voorgrond mogen, maar vooralsnog onmisbaar zijn voor de samenklank. Cheng Ji is dan degene die de optreedlocatie vooraf bekijkt, de kleedkamer op orde maakt, het podium indeelt, de soundcheck leidt en bij aanvang van het optreden al huiswaarts keert. Onmisbaar dus eigenlijk. Zoals iedereen in zo’n formatie onmisbaar is.

De frontman pronkt op de voorpagina’s, doet zijn zegje in tv-shows, staat op de cover van de hitkrant en is een bekende wereldburger. De mannen op de achtergrond doen hun ding, doen dat goed, maar kunnen nog gewoon over straat. De Mick Jagger van The Stones, De Chris Martin van ColdPlay, de Xander van Volumia.

En als het zo door gaat met Marcel Kittel en het hele Giant-team dan zal er zeker geen ‘Emily, de kapster’ meer zijn die tijdens de Tour de France aan Kittel vraagt: ‘Wat doe je zoal nog meer behalve de Tour?’ (bron: Nieuwe Helden) Nee, dan is Emily een groupie, die meereist van concertlocatie tot concertlocatie, die hoopt om even na afloop backstage te kunnen komen voor een vluggertje in de bezemkast en daarbij overigens genoegen neemt met ‘anyone’ die maar bij de band hoort.

Tourmanager Kemna incluis.

VAN CAMBRIDGE TOT UTRECHT

7 juli 2014.

Miss Elizabeth Ryan. Geboren in 1963 in het prachtige Sheffield in de streek Yorkshire, Engeland. Een briljante leerling op school. Ze was nog pas zeventien toen ze mocht gaan studeren aan de University of Cambridge. De bekende universiteit waar ook Newton, Watson en Darwin, aan waren afgestudeerd. Ze studeerde Economics. In het tweede jaar ontmoette ze de knappe Sean. Sean Campbell was lid van de roeivereniging, slim en duidelijk een zakenman in spé. Ze werden verliefd. Uren konden ze praten over de toekomst, maakten plannen voor een eigen bedrijf en studeerden met hoge cijfers af. Ze trouwden in 1985 en zouden bewust kinderloos blijven. Carrière-types waren het. Met een zeer doordacht en uitgewerkt businessplan vestigden ze zich in de metropool Londen, kregen een kantorenpand gefinancierd niet ver van Piccadilly Circus en startten hun bedrijf: ‘Dynamic’. Een vooruitstrevend technisch concern dat computersoftware produceerde voor auto’s, treinen en vliegtuigen.

In 1989, als kersverse multimiljonairs, waren ze al graag geziene gasten op koninklijke feestjes, mochten ze Maggie zeggen tegen ex-premier Margaret Thatcher en tekenden ze samenwerkingsverbanden met alle grote transportmerken in de wereld.

Sean was, naast het roeien, inmiddels bezeten geraakt door wielrennen. Vier dagen per week reed hij op zijn wielrenfiets tochtjes door de buitenwijken van Londen en in de weekenden door het heuvelachtige landschap van Yorkshire. Elizabeth had er niks mee. Ze vond het maar gevaarlijk. Er waren geen speciale fietspaden of wegen waar auto’s rekening hielden met fietsers en ze was altijd als de dood dat Sean iets zou overkomen. Die afdalingen in Yorkshire reed hij soms wel 70km per uur.

Ondanks dat ze jarenlang een probleemloos bestaan leidden, merkten ze wel dat de winst van het bedrijf ieder jaar iets minder werd. Twee jaar na de millenniumwissel was hun eerste verliesjaar. Steeds meer bedrijven stortten zich op de technologie, de concurrentie nam toe, en sinds de komst van het internet moest ook Dynamic een nieuwe weg in slaan. Helaas. Dynamic liep achter de feiten aan. Er vielen ontslagen en het was vechten tegen de bierkaai. Gelukkig, eind 2008, kon het bedrijf worden gered en overgenomen door een Duitse multinational, maar Sean werd evengoed depressief door het falen en niet werken en kon enkel nog zijn ei kwijt in het fietsen. Het huwelijk stond onder grote spanning. Elizabeth bleef hopen op verbetering. Op 3 februari 2011 sloeg het noodlot toe. Sean werd, al fietsend door de buitenwijken van Londen, aangereden en overleed een paar dagen later aan zijn verwondingen. Elizabeth was ontroostbaar. Ze had helemaal niets meer.

Een aantal maanden na zijn dood, tijdens het opruimen van Sean zijn spullen, vond ze ineens een concept van een nieuw businessplan. Een boekwerk aan waardes, cijfers en tekeningen. Een ultra-effectief leenstelsel in tijden van crisis. Het was briljant. Het klopte aan alle kanten. Hier had hij misschien wel jaren aan gewerkt zonder dat zij het wist.

Maandenlang werkte zij het idee verder uit, investeerde bijna alles wat ze had en 1 december 2012 lanceerde ze onder de naam ‘Campbell-Credit’ het nieuwe bedrijf. Anderhalf jaar lang deed ze er alles aan om het bedrijf op de kaart te zetten en dat lukte ook. Ze had een miljoenenomzet in Engeland en het werd tijd dat de wereld het buiten Engeland zou gaan omarmen. Maar hoe?

Op 6 Juli 2014, onderweg naar het huis van haar ouders, werd ze plotseling tegen gehouden door agenten. Ze mocht er niet door, er was een wielerwedstrijd. Ze besloot dan maar te gaan kijken. Wat een mensenmassa stond daar zeg. Er reed eerst een reclamekaravaan langs en duizenden mensen schreeuwden de longen uit hun lijf. Ze hoorde helikopters, er kwamen motoren en toen de renners, gevolgd door nog eens tientallen auto’s en motoren. Ze gilde maar mee en klapte haar handen rood. Ze bedacht zich dat dit een weg is die Sean heel vaak gereden moest hebben. Ze vond het machtig mooi. Wat een enthousiasme. ’s Avonds voor de buis zag ze op TV pas echt hoeveel mensen er langs de kant van de weg hadden gestaan. Meer dan drie miljoen. Ze hoorde hoeveel honderden miljoenen mensen het in de hele wereld op tv volgden. Het fascineerde haar. De volgende ochtend in de krant las ze een interview met een Nederlandse wielrenner die einde contract was en op zoek moest naar een nieuwe ploeg. De ploeg was haar sponsor kwijt geraakt en als ze niet opschoten dan haakte ook nog de co-sponsor af….

4 Juli 2015: Hij staat op het schavot. Er wordt afgeteld. De eerste renner die in een oranje Campbell-Credit- shirt aan de start staat van de Tour de France. Maarten Wijnants. Elizabeth straalt weer. Ze heeft alle passies van Sean kunnen samenvoegen in dit project. Hij zou trots op haar zijn geweest.

Ik hoop zeer van harte en met alles wat ik in me heb, dat de massa aan toeschouwers in Engeland en de miljoenen mensen die straks nog in Frankrijk langs de kant staan, naast alle tv-aandacht en tv-kijkers, er voor zullen zorgen dat er ergens een Elizabeth is die het nut ziet van het sponsoren van een wielerploeg en dat we volgend jaar onze sterren van de huidige Belkin-ploeg en Giant-ploeg aan de start zullen zien staan in Utrecht.

ROYAL START

6 juli 2014.

De tour is begonnen. Met een bijna vlakke rit en toegejuicht door werkelijk miljoenen Britten begonnen de 198 renners deze editie van de tour, strijdend door het Angelsaksische land.

De Tour de France. De koning onder de wielerwedstrijden. De leeuw op de jaarkalender.

Zoals de naam van de ronde al zegt is het een tour door Frankrijk. Frankrijk, een republiek. Al vele jaren start de ronde of zijn er etappes in en door omringende landen. Merendeel koninkrijken. Nederland, België, Spanje. En nu dus weer Engeland.

Dan zit je klaar. Adrenaline begint te stromen. En nog voor het officiële depart, staan ze ineens weer stil. Je hoort en ziet een blazersbandje een volkslied spelen en je ziet een gedeelte van de koninklijke familie keurig op een rijtje staan, als op de foto voor een statieportret, om de renners te begroeten. De koningin en kroonprins hadden blijkbaar andere verplichtingen. Wellicht een troostende schouder bieden aan de Engelse voetballers, die zich blameerden op het WK voetbal, maar de jonge prinsen, William en Harry waren er wel. Prinses Kate in het groen gehuld, waarschijnlijk gesponsord door PMU, erbij als voorbeeldige ‘miss Départ’. Het was handjes schudden, glimlachen, waarschijnlijk hier en daar een selfie schieten en toen was het eindelijk zover. Het lint werd doorgeknipt en de mooiste wedstrijd van het jaar was begonnen.

Ik heb begrepen dat Jan Taminiau al een opdracht heeft liggen voor de Tour-dress van koningen Maxima, voor volgend jaar in Utrecht. Tijdens de proloog is elke renner dan verplicht om halverwege het parkoers één minuut stil te staan, het Wilhelmus aan te horen, even te wuiven misschien naar prinses Amalia en drie zoenen te geven aan onze queen, alvorens hij door Koning Willem weer in het zadel wordt geholpen en op weg wordt geduwd. Er is nu al opdracht gegeven aan het blazersorkest, dat gecast wordt door Unibet, om bij Tom Dumoulin in dubbeltempo te spelen.

Het werd een standaard-etappe. Groepje weg, eenling weg. Peloton jaagt. (Iets dat geoorloofd is in Engeland, door royals). En we eindigen met een massasprint.

De cote de Buttertubs van 3e categorie werd bezocht alsof het de Engelse Alpe d’Huez was. Rijen dik stond het Britse wielerpubliek de Duitse koning toe te juichen die op kop reed. Want als er iemand die titel verdient, dan is het wel de 42-jarige Voigt die wederom zijn vrouw achterliet met zes gillende kinderen om aan zijn 17e tour te beginnen. De koning van de Duitse republiek. Hij werd door het peloton al snel, na de laatste col, afgezet uit zijn ambt, maar slaagde er in om, in elk geval voor één dag, de bergkoning te worden.

De eindsprint werd een veldslag van adellijke bloede, met prins Cav als grote verliezer. Het was Kittel, die de eerste koning van Harrogate werd in de geschiedenis. De haren zaten goed bij deze Nieuwe Held.

Het was natuurlijk leuker geweest als Leopold König of Ted King had gewonnen. Want uiteindelijk zijn dat de enige échte royals in het peloton.

VROUWEN EN WIELRENNEN

3 juli 2014.

We zitten twee dagen voor de start van de Tour.

Frits Barend zei gisteravond op de radio: ‘Vrouwen houden niet van wielrennen’. Hij baseert zijn journalistieke mening op basis van een zeer gerenommeerde en allesbepalende steekproef, namelijk: ‘de vrouwen die bij hem over de vloer komen’. Het is iets te makkelijk om te zeggen, dat het dus om een koffiezettende huisvrouw op leeftijd, een hardwerkende dertiger, twee lesbo’s en wat verdwaalde Jiddische meme’s gaat. Ik laat dat dus hierbij achterwege. Op mijn timeline op Twitter ging het vervolgens los. Van mijn vrouwelijke wielervrienden tot aan Femke Halsema en Wouke van Scherrenburg, allemaal voelden ze zich onbegrepen.

Nu kan je er een heel betoog overhouden dat Frits de ballen verstand heeft van vrouwen, laat staan van wielrennen, maar ik ga deze kans aangrijpen om mijn mening te geven over het feit dat er een kleine kern van waarheid in zit en dat de wielrennerij vrouwen weinig commercieel betrekt bij de sport. Als ze dan toch de ploegentactieken niet snappen of lastig vinden te doorgronden, zorg er dan voor dat het oog geprikkeld wordt.

Mannen als Christiano Ronaldo en Rafael Nadal worden door velen, en dan met name Nederlanders, arrogante showmannetjes gevonden. Mannen die naast hun briljante sportieve kwaliteiten niet in een afgelegen bos zich terugtrekken om de media te ontlopen, maar vooraan staan om hun mening te geven, de rode lopers afstruinen en minimaal drie keer per week de roddelpers halen, wereldwijd. Ze hebben vorstelijke salarissen, maar hun vriendinnen kopen vooral Gucci-tassen van het sponsorgeld dat ze binnen harken. En natuurlijk maken ze reclames voor horloges, voetbalschoenen en scheerschuim, mannendingen, maar de artdirectors vergeten niet dat vrouwen de boodschappers zijn. Prachtige ontblote bovenlijven sieren de billboards. Mannen kijken met jaloezie, vrouwen hunkeren en zeggen volmondig ‘ja’ tegen de zwoele blik van ‘koop me!’.

Of het nu om tennissers, voetballers, honkballers, zwemmers of atleten gaat, de mooie mannen worden opgezocht om commercieel misbruik van te maken. En ondanks dat het doel is om de verkoop van bijvoorbeeld onderbroeken te vergroten, worden vrouwen zo toch onbewust betrokken bij de sport. Eén van mijn beste vriendinnen vindt schaatsen leuk, maar post meer foto’s van een ontblote Sven Kramer dan van haar eigen kind. En ze heeft waarschijnlijk een KPN-abonnement.

Als je vrouwen wilt betrekken bij de sport wil het oog ook wat. Ik wil niet generaliseren natuurlijk. Er zijn genoeg vrouwen die meer verstand hebben van sport dan ik. Voor mannen geldt dat trouwens ook. Leontien Zijlaard-van Moorsel maakte een mooie start door in het begin van haar team, leontien.nl, de dames volledig te soigneren, waardoor er niet alleen maar onverzorgde Longo’s in het peloton fietsten. In geen enkele andere sport heeft een wedstrijd zoveel toeschouwers. Een gemiddelde etappe heeft een hoeveelheid mensen langs de kant, daar kan een Maracana, zelfs nog voor de verbouwing, niet aan tippen. Daarnaast kijken er honderden miljoenen mensen naar o.a. de Tour. Een sport met een groot bereik.

Mario Cipollini was er zo één. Ik hield daarvan. Verzorgd met oog voor detail en een enorm gevoel voor show. Hij wist heel goed wat hij deed en zijn ploeg accepteerde de ene boete na de andere voor de ongeoorloofde kledij, omdat ze ook wisten dat hij het commercieel dubbel en dwars terug verdiende. Wielrenners maken wel reclame, maar staan dan bijna altijd op de foto in hun te strakke gesponsorde wieleroutfit bij een fiets, met een blik van; ‘Mag ik weg?’. En begrijpelijk. Anders zou niemand weten wie het is. Maar het kan ook anders.

Natuurlijk zijn veel wielrenners geen casanova’s met goddelijke lijven, maar Bauke Mollema, in een strak pak, gefotografeerd in mooi licht, met een mysterieuze knappe dame op de achtergrond, die de nieuwste Armani-geur aanprijst, en prijkt op alle abri’s in Nederland, lijkt me fantastisch. En die oren kunnen we altijd fotoshoppen.

En dan zit deze zomer het vrouwelijk volk massaal voor de buis naar die man te kijken van de parfum-foto’s, kunnen hun mannen tegelijkertijd uitleggen hoe wielrennen werkt en zitten ze het jaar daarna vanuit eigen interesse te kijken, omdat… laten we eerlijk zijn, wielrennen gewoon de meest fantastische en spannende sport is, die er is. Gelukkig ken ik al heel veel vrouwen, die puur voor de sport kijken en niet voor de broekjes.

Ik roep het al jaren en met mijn ervaring in de media en de bijna tien jaar dat ik nu modellen cast voor commercials en fotoshoots, ben ik bereikbaar voor de ploegen die van gedachte willen wisselen hierover. Misschien kan Orange Cycling de start maken.

Op naar een prachtige Tour met maar één echte waarheid: Vrouwen houden ook niet van Frits Barend.